مرتضی قاسمی

يادمان باشد از امروز ، خطايي نکنيم

گر که در خويش شکستيم ، صدايي نکنيم

پر پروانه شکستن هنر انسان نيست

گر شکستيم ، زغفلت من و مايي نکنيم

يادمان باشد اگر شاخه گلي راچيديم

وقت پرپر شدنش ، ساز و نوايي نکنيم

يادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند

طلب عشق ز هر بي سرو پايي نکنيم

کاش میشد هیچ کس تنها نبود
کاش میشد دیدنت رویا نبود
گفته بودی با تو می مانم ولی...
رفتی و گفتی ولی اینجا جا نبود
سالیان سال تنها مانده ام
شاید این رفتن سزای من نبود
من دعا کردم برای بازگشت
دست های تو ولی بالا نبود
باز هم گفتی که فردا میرسی
کاش روز دیدنت فردا نبود

ای چهره‌ی زیبای تو رشک بتان آذری                             هر چند وصفت می‌کنم در حسن از آن زیباتری

هرگز نیاید در نظر نقشی ز رویت خوبتر                          حوری ندانم ای پسر فرزند آدم یا پری؟

آفاق را گردیده‌ام مهر بتان ورزیده‌ام                                 بسیار خوبان دیده‌ام اما تو چیز دیگری

ای راحت و آرام جان با روی چون سرو روان                    زینسان مرو دامنکشان کارام جانم می‌بری

عزم تماشا کرده‌ای آهنگ صحرا کرده‌ایی                          جان ودل ما برده‌ای اینست رسم دلبری

عالم همه یغمای تو خلقی همه شیدای تو                            آن نرگس رعنای تو آورده کیش کافری

 خسرو غریبست و گدا افتاده در شهر شما                         باشد که از بهر خدا سوی غریبان بنگری

دیوان شمس     

نیمه شب آواره و بی حس و حال...........درسرم سودای جامی بی زوال........پر سه ای آغاز کردم در خیال..... دل به یاد آورد روز بی شمار..............

از جدایی چند سالی می گذشت

چندسال از عمر رفت و بر نگشت

  دل به یاد آورد اول بار را...خاطرات اولین دیدار را... آن نظر بازی و آن اسرار را.... آن دو چشم مست آهو وار را

همچو رازی مبهم و سر بسته بود

چون من از تکرار او هم خسته بود

آمد و هم آشیان شد با من او......همنشین و هم زبان شد با من او.......خسته جان بودم ! چوجان شد با من او.......نا توان بودم ! توان شد با من او...........

دامنش شد خوابگاه خستگی

این چنین آغاز شد دلبستگی

وای از آن شب زنده داری تا سحر........وای از آن عمری که با او شد به سر.........مست او بودم ز دنیا بی خبر......دم به دم این عشق می شد بیشتر............

آمد و در خلوتم دم ساز شد

                                                   گفتگو ها بین ما آغاز شد....

گفتمش، در عشق پا برجاست دل.....گر گشایی چشم دل زیباست دل.....گر تو زورق بان شوی ! دریاست دل................بی تواماشام بی فرداست دل.................

دل ز عشق روی تو حیران شده

در پی عشق تو سرگردان شده

گفت،گفت در عشقت وفادارم بدان......من تورا بس دوست می دارم بدان.......شوق وصلت را به سر دارم بدان.........چون تویی مخمور ! خمارم بدان.............

           با تو شادی می شود غم های من

              با تو زیبا می شود فردای من.......

گفتمش عشقت به دل افزون شده......دل ز جادوی رخت افسون شده.......جز تو هر یادی به دل مدفون شده...........عا لم از زیباییت مجنون شده...........

                                                   برلبم بگذاشت لب یعنی خموش........

                                                  طعم بوسه از سرم برد عقل و هوش

در سرم جز عشق او سودا نبود..............بهر کس جز او در این دل جا نبود...........دیده جز بر روی او بینا نبود...........همچو عشق من گل زیبا نبود..............

خوبی او شهره آفاق بود...............

در نجابت در نکویی ماه بود.............

روزگار،روزگار اما وفا با ما نداشت.....طاقت خوشبختی  ما را نداشت.....پیش پای عشق ما سنگی گذاشت..........بی گمان از مرگ ما پروا نداشت................

آخر این قصه هجران بود و بس

حسرت و رنج فراوان بود و بس

یار مارا از جدایی غم نبود.............در غمش مجنون و عاشق کم نبود.............بر سر پیمان خود محکم نبود............سهم من از عشق جز ماتم نبود...........

با من دیوانه پیمان ساده بست........

ساده هم آن عهد و پیمان را شکست

بی خبر پیمان یاری را گسست..........این خبر ناگاه پشتم را شکست...........آن کبوتر عاقبت از بند رست....................رفت و با دلدار دیگر عهد بست...............

با که گویم آنکه هم خون من است...

خصم جان و تشنه ی خون من است

بخت بد بین وصل او قسمت نشد.....این گدا مشمول آن رحمت نشد.....آن طلا حاصل به این قیمت نشد

عاشقان را خوش دلی تقدیر نیست

با چنین تقدیر بد تدبیر نیست.........

از غمش با دود و دم هم دم شدم...باده نوش غصه ی او من شدم...مست و مخمور و خراب از غم شدم.................ذره ذره آب گشتم کم شدم............

                                                             آخر آتش زد دل دیوانه را...

                                                            سوخت بی پروا پر پروانه را

  عشق من ، از من گذشتی خوش گذر... بعد از این حتی تو اسمم را نبر......خاطراتم را تو بیرون کن ز سر.................دیشب از کف رفت فردا را نگر...........

                                                        آخر این یکبار از من بشنو پند

                                                        بر من و بر روزگارم دل نبند...

عاشقی را دیر فهمیدی چه سود....عشق دیرینم گسسته تار و پود...... گر چه آب رفته باز آمد به رود..................ماهی بیچاره اما مرده بود ...........                   

                                                           بعد از این هم آشیانت هر کس است 

                                                           باش با او یاد تو مارا بس است....!!!!

همچو مرغی که به زیر پر خود! برده در گوشه باغی سر خود !می کشد از سر حسرت آهی!                                                                                                                                                  مرغ بیچاره ز دل گه گاهی !گاه گاهی که به آثار به جا مانده ز ویرانه خود می نگرد......!                                                                                                                                                                                                                                                                  یا به شاخی که بر آن تا دیروز.....! عا لمی داشت در آن لا نه خود می نگرد .................!

                                           همچو آن مرغ دلم غمگین است

                                           از تو ای دوست دلم چرکین است
گر مرا درد دلی بود تو محرم بودی. !آری ای دوست . ! تو تسکین من و جان پر از غم بودی ..! میشدم سنگ صبورت گاهی .! که توغمگین بودی !با غم تو دلم از غصه پریشان میشد.......!

گر لبت می خندید. ! لب من نیز ز لبخند تو خندان میشد...................................................!
                             معنی دوستی از اول خلقت این است ...؟
                          ولی ای دوست کنون  ازتو دلم چرکین است
یا ندانسته مرا محـرم خود می خواندی !یا که دانسته ز صد طعنه مرا رنجاندی ! هر چه ماندم خاموش !هـــــر چـه آمد به زبان تو ز جان کردم گوش ! باز هم زهر زبان شرر انگیز ترا کردم نوش ! باورم بود که زهر.........! با همه تلخی خود !  اگر از ساغر یاران باشد .......................!                   

                       بی گمان چون شکر شیرین است ..............
                      ولی از تو.. ! دگر ای دوست دلم چرکین است
آنهمه لاف جوانمردی و همدردی کو ؟آنهمه دم زدن از معرفت و مردی کو ؟ما چه کردیم که رسوای سر بازاریم ؟کی کسی دیده کله از سر کس بر داریم ؟به که آمد بد ما ؟به که گفتیم

 که بالای دو چشمت ابروست ؟کی شنیدی تو ز ما غیبت هر دشمن و دوست ؟تو بگو ........

                                   در نظرت رســــــم مروت این است ؟

                                    به خدا از تو دلم چرکین است..........
خیر خواهی تو ما را همه جا رسوا کرد! کار صد دشمن ما را همه دلسوزی تو یکجا کرد !درد این است که اینگونه چرا با ما کرد ؟الغرض با دل ما دوستیت بد تا کرد!آفرین بر تو رفیق.........

چه بلائی به سرم آوردی ! مرحبـــا لطف نمودی و محبت کردی ! مزد یکرنگی ما را دادی.......

 این مرام که  و فرمان کدام آئین است ؟

                      از چه پیغمبر و مبعوث کدامین دین است ؟
                      به همان دین قسم از تو دلم چرکین است .

وای بر آنکه از او رنجیدی ! آنچه را خوش به مذاق تو نیامد زد و از او دیدی ! هر کجا بنشستی

با نصیحت گونه.! حرف خودرا زدی و بال و پرش را چیدی ! خود چنان بنمودی ! که بگویند دلش

می سوزد ! با همان حالت دلسوزی خود .......! در دل آنکه ترا نشناسد....! تخم بد بینی و شک

پاشیدی ! آری ای یار شفیق !با همین شیوه دیرینه خود ! کوس رسوائی ما را سر هر کوچه

زدی........ ! تو همه پیچ و خم این ره بد را بلدی............!

                         آری ای دوست دگر جام دلت پر ز شراب کین است

                        از تو بگذار بگویم که دلم چرکین است..................
غصه ات غصه من ..خانه ات خانـــه من ..با تو یکرنگ چه کس ؟ساده همچون کف دست..!

جز دل عاشق و دیوانه من ؟لا اقل با من افسرده بگو ! تو چه دیدی از من ؟یا چه کردم با تو؟

از من ای دوست بگو ! چه جسارت ؟ چه خطائی سر زد ؟تا همان دست که صد بار فشردم آنرا

از قفا بر کمرم خنجر زد !چه خطائی کردم ؟محرم راز تو غیر از من دیوانه که بود ؟یا بجز من به

ره دوستیت ؟همقدم ؟همدم و مردانه که بود ؟ خود مگر کم دیدی ز کســان نامردی ؟؟؟؟؟

ازرفیقان دو رو چند ین بار ! دید مت دلسردی ! حال در بهت و شگفتم که چرا ؟آنچه آنان به

 تو کردند تو با ما کردی !؟ باز هم از ته دل میگویم !خانه ات خانه من.. خانه ام خانه تو...

غصه هایت غم من ....دوریت گر چه مرا ســنــگــیـــــن است ....................!!!! ؟؟؟؟ !!!!
                          از تو شرمنده اگر میگویم........................
                         چکنم دست خودم نیست دلم چرکین است

                                     "رحمان شکوفه پور"

یه کلاغ پیر تنها......روی یک شاخه نشسته.........یه سیاه زشت بی کس........یه سیاه دل شکسته........نه قراری واسه موندن

نه امیدی واسه پرواز........نه لبایی که بخندن.........نه صدایی واسه آواز

همه ی عمر درازش.......توی یک سیاهی بوده........هیچکسی برای قلبش..........شعر عشق و نسروده....خیلی وقت پیش

همه عشقش.......یه کبوتر سفید بود....اونی که برای قلبش....آخرین نور امید بود

اما آخه کی شنیده یه کلاغ آواز بخونه........یه کبوتر نمیتونه عاشق کلاغ بمونه....وقتی که یه روز پاییز کبوتر حرف سفر زد

گریه کلاغ و نشنید،توی آسمونا پر زد

حالا اون کلاغ تنها مونده با یه عالمه یاد...............تو صداش هیچی نمونده................حتی گریه           حتی فریاد

دوستان دوستان شرح پریشانی من گوش کنید       داستان غم پنهانی من گوش کنید

قصه بی سر و سامانی من گوش  کنید       گفتگوی من و حیرانی من گوش کنید

شرح این آتش جانسوز نگفتن تا کی

سوختم سوختم این راز نهفتن تا کی

روزگاری من ودل ساکن کویی بودیم       ساکن کوی بت عربده جویی بودیم

عقل ودین باخته دیوانه رویی بودیم        بسته سلسله ی سلسله مویی بودیم

کس درآن سلسله غیرازمن ودل بند نبود

یک گرفتار از این جمله که هستند نبود

نرگس غمزه زنش این همه بیمارنداشت     سنبل پرشکنش هیچ گرفتارنداشت

این همه مشتری و گرمی بازارنداشت       یوسفی بود ولی هیچ خریدارنداشت

اول آن کس که خریدارشدش من بودم

باعث گرمی بازار شدش من بودم

عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او      داد رسوایی من شهرت زیبایی او

بس که دادم همه جا شرح دل آرایی او       شهر پرگشت زغوغای تماشایی او

این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد

کی سر برگ من بی سر و سامان دارد

چاره این است وندارم به ازاین رای دگر       که دهم جای دگر دل به دل آرای دگر

چشم خود فرش کنم زیر کف پای دگر      برکف پای دگربوسه زنم جای دگر

بعدازاین رای من این است وهمین خواهد بود

من براین هستم والبته چنین خواهد بود

پیش او یارِ نو و یار کهن هردو یکی است      حرمت مدعی و حرمت من هردو یکی است

قول زاغ وغزل مرغ چمن هردو یکی است      نغمه  بلبل وغوغای  زغن هر دو یکی است

این ندانسته که قدرهمه یکسان نبود

زاغ را مرتبه مرغ خوش الحان نبود

چون چنین است پی یاردگرباشم به      چند روزی  پی  دلدارِ دگر باشم به

عندلیب گل  رخسارِ دگر باشم به        مرغ خوش نغمه گلزاردگرباشم به

نوگلی کو که شوم بلبل دستان سازش

سازم ازتازه جوانان چمن ممتازش

آن که برجانم ازاو دم به دم آزاري هست       مي توان يافت كه بر دل زمنش باري هست

از من و بندگي من اگرش عاري هست      بفروشد كه به هر گوشه خريداري هست

به وفاداري من نيست دراين شهر كسي

بنده اي هم چو مرا هست خريدار بسي

مدتي در ره عشق تو دويديم بس است      راه صد باديه درد بريديم بس است

قدم از راه  طلب باز کشیدیم بس است       اول وآخراین مرحله دیدیم بس است

بعد ازاین ما وسر کوی دل آرای دگر

با غزالی به غزل خوانی و غوغای دگر

تو مپندار که مهر ازدل محزون نرود     آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود     چه گمان غلط است این، برود چون نرود

چند کس ازتو و یاران تو آزرده شود

دوزخ از سردی این طایفه افسرده شود

ای پسر چند به کام دگرانت بینم     سرخوش و مست زجام دگرانت بینم

مایه عیش مدام دگرانت بینم      ساقی مجلس  عام دگرانت بینم

تو چه دانی که شدی یار چه بی باکی چند

چه هوس ها که ندارند هوسناکی چند

یار این  طایفه ی  خانه  برانداز مباش     ازتوحیف است به این طایفه دمسازمباش

میشوی شهره به این فرقه هم آوازمباش     غافل از لعب حریفان دغل باز مباش

به که مشغول به این شغل نسازی خود را

این نه کاری است مبادا که ببازی خود را

درکمین تو بسی عیب شماران هستند       سینه  پر درد  ز تو  کینه گذاران هستند

داغ  بر سینه  ز تو سینه فکاران هستند      غرض این است که درقصد تویاران هستند

باش مردانه که ناگاه قفایی نخوری

واقف دور و برت باش که پایی نخوری

گر چه از خاطر«وحشی» هوس روی تو رفت        وز دلش آرزوی قامت دلجوی تو رفت

شد دل آزرده  و آزرده دل از کوی  تو رفت         با دل پرگله از ناخوشی خوی تو رفت

حاش لله که وفای تو فراموش کند

سخن مصلحت آمیزکسان گوش کند